Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 132ο

 

Αυτή ακριβώς την εμπειρία ζούσαν οι Άγιοι του Θεού. Έβλεπαν μυριάδες αγγέλων να συλλειτουργούν μαζί τους. Ο άγιος Νήφων και πάλι μας λέει ότι σε κάποια θεία Λειτουργία στη Μεγάλη Είσοδο άνοιξε ο ουρανός και χιλιάδες αγγέλων κατέβαιναν μέσα στον ναό. Αλλά και στο "Λειμωνάριο" αναφέρεται το εξής: Στην κορυφή του όρους Σινά σε μια θεία Λειτουργία την ημέρα της Πεντηκοστής, όταν ο ιερέας είπε "τόν ἐπινίκιον ὕμνον ἄδοντα, βοῶντα, κεκραγότα καί λέγοντα.... ", ακούστηκε ένα φοβερό βουητό απ' όλα τα γύρω βουνά μαζί, που έμοιαζε με αντίλαλο και είχε ήχο φωνής και η γεμάτη δέος και φόβο αυτή βουή απάντησε στην εκφώνηση του λειτουργού ιερέως: "Ἅγιος, ἅγιος, Κύριος Σαβαώθ". Αυτή η ακατάληπτη βουή επαναλάμβανε συνεχώς τον ύμνο, μέχρι που τελείωσε η θεία Λειτουργία....

Για το μυστήριο της Θείας κοινωνίας λέει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος: "Σε παρακαλώ να μην πλησιάζεις στα θεία Μυστήρια απροετοίμαστος. Και σαν έρθει η στιγμή της θείας Κοινωνίας και πρόκειται να πλησιάσεις την Αγία Τράπεζα, πίστευε ακλόνητα πως εκεί παρών είναι ο Χριστός. Όταν δεις τον ιερέα να σου προσφέρει το Σώμα και το Αίμα του Κυρίου, μην νομίσεις ότι ο ιερέας το κάνει αυτό, αλλά πίστευε ότι το χέρι που απλώνεται είναι του Χριστού. Να προσέρχεστε, λοιπόν στη θεία Κοινωνία με φόβο και τρόμο, με συνείδηση καθαρή, με νηστεία και προσευχή. Χωρίς να μιλάτε ή να σπρώχνετε τους διπλανούς σας. Πες μου, άνθρωπε, γιατί βιάζεσαι;". 

Κάποιοι πιστοί λίγο πριν το "Δι' ευχών" βιάζονται να φύγουν. Λέει ως προς αυτό ο ιερός Χρυσόστομος: "Ήρθες στην Εκκλησία και αξιώθηκες να συναντήσεις τον Χριστό; Μη φύγεις αν δεν τελειώσει η Ακολουθία. Αν φύγεις πριν την απόλυση, είσαι ένοχος όσο κι ένας δραπέτης.... Τι κάνεις, άνθρωπε; Ενώ ο Χριστός είναι παρών, οι άγγελοι του παραστέκονται, οι αδελφοί σου κοινωνούν ακόμη, εσύ τους εγκαταλείπεις; 

Ο Χριστός σου προσφέρει τη σάρκα του  κι εσύ δεν περιμένεις λίγο να τον ευχαριστήσεις έστω με τα λόγια; Τ' αφήνεις όλα στη μέση και φεύγεις; Θέλετε να σας πω ποιανού το έργο κάνουν πριν τελειώσει η Θεία Λειτουργία; Τον Ιούδα  μιμούνται. Αν δεν έφευγε τότε εκείνος, δεν θα γινόταν προδότης, δεν θα χανόταν". Άλλοι πάλι δεν έχουν την υπομονή να μείνουν λίγα λεπτά στα Μνημόσυνα και να προσευχηθούν για τους κεκοιμημένους, για τους οποίους αυτά τελούνται. Και προβάλλουν τη δικαιολογία ότι βιάζονται ή ότι δεν γνωρίζουν τους κεκοιμημένους του μνημοσύνου. Λίγα λεπτά κρατάει το Μνημόσυνο. Δεν είναι πολλά. Άλλωστε εκείνη την ώρα μπορούμε να προσευχηθούμε και για τους δικούς μας κεκοιμημένους. 

Οι ψυχές τους έχουν ανάγκη από τις προσευχές μας. Εάν λοιπόν σε κάθε θεία  Λειτουργία είναι παρόντες Άγγελοι και Άγιοι, πολύ περισσότερο είναι πραγματικά ανάμεσά μας ο ίδιος ο Χριστός. Και όλα όσα τελούνται δεν είναι μόνο συμβολικές αναπαραστάσεις της ζωής του Χριστού. Αλλά  ταυτόχρονα μας αποκαλύπτουν τα υπερκόσμια μυστήρια που μπορούμε να βιώσουμε πραγματικά, αληθινά, μυστηριακά μέσα στον λειτουργικό χρόνο, σαν να είμαστε παρόντες σ' αυτά. 

Με τη Μικρή Είσοδο, που ο ιερέας βγαίνει με το Ευαγγέλιο ανάμεσά μας, συμβολίζεται η είσοδος του Χριστού στον κόσμο, για να κηρύξει. Και με τη Μεγάλη Είσοδο, που ο ιερέας βγαίνει με τα Τίμια Δώρα, συμβολίζεται η πορεία του Χριστού μας προς τη Σταύρωση στον Γολγοθά, η Αποκαθήλωσή Του και ο ενταφιασμός Του. Και η Αγία Τράπεζα συμβολίζει τον Τάφο του Χριστού μας. Όλες όμως αυτές οι συμβολικές πράξεις μας ανάγουν στα μεγάλα γεγονότα της ζωής του Κυρίου μας, τα οποία μπορούμε να βιώσουμε πραγματικά, ως παρόντες σ' αυτά. Ό, τι διαδραματίζεται συμβολικά ενώπιόν μας, μπορούμε οι πιστοί να το βιώνουμε πραγματικά, μυστηριακά, μέσα στη Θεία Λατρεία. 

Πώς γίνεται όμως αυτό; Κάθε φορά που μετέχουμε στη θεία Λατρεία, ενωνόμαστε με τον Θεό που δεν έχει χρόνο, είναι αιώνιος, βγαίνουμε κι εμείς από τον γήινο χρόνο, και εισερχόμαστε στον λειτουργικό χρόνο που ζει η Εκκλησία. Έτσι στη Θεία Λατρεία, έχουμε τη δυνατότητα οι πιστοί, μέσω της θείας Χάριτος να βιώνουμε τα γεγονότα της ζωής του Χριστού ως παρόντες σ' αυτά, όχι φανταστικά, αλλά πραγματικά. Διότι, όπως λέει ο άγιος Μάξιμος, "Η Χάρις  του Αγίου Πνεύματος... την ώρα της ιερής συνάξεως, κάθε έναν από τους παρόντες... ανάλογα με τη δεκτικότητά του τον μεταβάλλει, τον μεταμορφώνει..... και τον οδηγεί σ' ό, τι συμβολίζουν τα μυστήρια που τελούνται". 

συνεχίζεται...

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 131ο

 

Έχει χτυπήσει ήδη η πρώτη καμπάνα. Ξεκίνησε ο Όρθρος. Κι αρχίζει στην Εκκλησία ο Εξάψαλμος. Διαβάζει δηλαδή ο αναγνώστης έξι Ψαλμούς από το ιερό Ψαλτήριο. Όταν όμως διαβάζει ο ψάλτης τον Εξάψαλμο, λέει η Εκκλησία, την ώρα αυτή αν μπεις στον νάρθηκα, δεν θα προχωρήσεις μπροστά. Θα μείνεις εκεί ακίνητος. Το ίδιο θα πρέπει να κάνεις και την ώρα που διαβάζει ο ιερέας το Ευαγγέλιο. Δεν μπαίνεις μέσα, στέκεσαι ακίνητος στον νάρθηκα. Γιατί σου ζητά η Εκκλησία να μείνεις ακίνητος; Θα πει κανείς καλά, έξι Ψαλμούς διαβάζουμε! Τι ιδιαίτερο έχει αυτό;

Μόλις όμως τελειώσει ο Εξάψαλμος, τι ψάλλουν οι ψάλτες; "Θεός Κύριος καί ἐπέφανεν ἡμἰν, εύλογημένος ὁ ἐρχόμενος ἐν ὀνόματι Κυρίου". Γιατί δεν μας αφήνει η Εκκλησία να μπούμε μέσα στον ναό την ώρα του Εξάψαλμου; Διότι εκείνη την ώρα κατεβαίνει ο Θεός! Τον συνοδεύουν πλήθη αγγέλων.... Κατεβαίνουν οι Άγιοι. Εν τω μεταξύ, την ώρα που τελείται ο Όρθρος, στη βόρεια κόγχη του Ιερού Βήματος που λέγεται Προσκομιδή, ο ιερέας προετοιμάζει τα Τίμια Δώρα, τον άρτο επάνω στο άγιο Δισκάριο και τον οίνο μέσα στο άγιο Ποτήριο, που κατά  τη θεία Λειτουργία θα μεταβληθούν σε Σώμα και Αίμα Χριστού. 

Στη συνέχεια, αρχίζει να μνημονεύει, να αναφέρει δηλαδή ονόματα και τάξεις Αγίων, Αγγέλων και ανθρώπων. Για κάθε όνομα ο ιερέας βγάζει μερίδες, μικρά κομματάκια από το πρόσφορο και τις τοποθετεί πάνω στο άγιο Δισκάριο. Πρώτα μνημονεύει το όνομα της Υπεραγίας Θεοτόκου, των αγίων Αγγέλων, ονόματα Αγίων και έπειτα ονόματα Χριστιανών, ζωντανών και κεκοιμημένων. Τα ονόματα αυτά των ζωντανών και κεκοιμημένων τα έχουμε δώσει από πριν οι Χριστιανοί σε μικρά χαρτιά, μαζί με τα πρόσφορα που φέραμε στην εκκλησία. Είναι ονόματα συγγενών και γνωστών μας, για τα οποία θέλουμε να δεηθεί η Εκκλησία μας. Έτσι επάνω στο άγιο Δισκάριο έχουν μνημονευθεί άγγελοι και άνθρωποι. Άγιοι και πιστοί, όλη η Εκκλησία! 

Όταν σε κάποιες στιγμές μας θυμιάζει ο ιερέας, δεν κάνουμε τον σταυρό μας, αλλά μια μικρή υπόκλιση, προσδοκώντας την ευλογία και τη Χάρι του Θεού. Ταυτόχρονα προσευχόμαστε ν' ανεβεί η προσευχή μας στον θρόνο του Θεού, όπως το θυμίαμα και να γίνει δεκτή η λατρεία μας "σαν μια πνευματική ευωδία".Πότε κάνουμε τον σταυρό μας; Όταν μπαίνουμε στους Ναούς ή βγαίνουμε. 

Όταν προσκυνούμε τις εικόνες ή τα ιερά λείψανα. Στην αρχή κάθε ακολουθίας. Στο "Δεῦτε προσκυνήσωμεν καί προσπέσωμεν..." Όταν ακούμε το όνομα της Αγίας Τριάδας, το όνομα της Παναγίας μας ή κάποιου Αγίου. Πριν κοινωνήσουμε και μετά. Στο τέλος των Ακολουθιών. Δεν κάνουμε όμως τον σταυρό μας, όταν μας θυμιάζει ο ιερέας, όταν φιλάμε το χέρι του ή παίρνουμε από αυτόν αντίδωρο. 

Υπάρχουν μαρτυρίες Αγίων οι οποίοι βλέπουν την ώρα της θείας Λατρείας το φως του ουρανού να πλημμυρίζει τους ναούς. Για παράδειγμα, ο άγιος Νήφων μας περιγράφει μια υπερκόσμια οπτασία: Κάποτε σε μια θεία Λειτουργία, είχε δει μια πελώρια φωτιά να κατεβαίνει από τον ουρανό και να καλύπτει όλο το Ιερό βήμα και τον ιερέα. Επίσης, στον βίο του Μεγάλου Ευθυμίου, αναφέρεται ότι σε μια θεία Λειτουργία, όταν άρχισε ο Χερουβικός ύμνος, όλοι οι μοναχοί είδαν ξαφνικά να κατεβαίνει από τον τρούλο του Ναού μια τεράστια φλόγα, σαν ένα πυρακτωμένο σύννεφο και να περιβάλλει τους ιερείς μέσα στο Ιερό Βήμα. 

Υπάρχουν αμέτρητες μαρτυρίες Αγίων, οι οποίοι βλέπουν τους ναούς πλημμυρισμένους από πλήθη αστραφτερών αγγέλων να ψάλλουν με δέος, να στέκονται δίπλα σε κάθε πιστό και να παροτρύνουν τ9ους πιστούς να συμμετάσχουν στην υπέροχη αυτή δοξολογία. Αυτό άλλωστε μας το αποκαλύπτει και η ιερή υμνολογία της θείας Λειτουργίας. Στον Χερουβικό ύμνο, στη λειτουργία των Προηγιασμένουν ψάλλουμε: "Τώρα οι αγγελικές δυνάμεις είναι δίπλα μας και προσεύχονται μαζί μας". Και όλοι μαζί, άγγελοι και άνθρωποι υμνολογούμε τον βασιλιά των πάντων. Ένα φοβερό μυστήριο τελεσιουργείται κι εμείς δεν παίρνουμε είδηση. 

Ο Χερουβικός ύμνος του Μεγάλου Σαββάτου λέει: "Κρατήστε όλοι σας απόλυτη σιγή και σταθείτε με φόβο και τρόμο· και μη σκέφτεστε τίποτα γήινο, γιατί τώρα θα περάσει από μπροστά σας ο ίδιος ο Θεός, ο βασιλεύς των βασιλευόντων και Κύριος των κυριευόντων". Μπροστά του προπορεύονται οι χοροί των αγγέλων, οι οποίοι τόσο συγκλονισμένοι είναι, ώστε έχουν το πρόσωπό τους σκεπασμένο. 

συνεχίζεται...

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 130ο

Μόλις μπούμε στον νάρθηκα, κάνουμε ευλαβικά τον σταυρό μας και παίρνουμε από το παγκάρι δυο-τρία κεριά. Τα ανάβουμε, τα στερεώνουμε στο μανουάλι και κατόπιν προσκυνούμε τις εικόνες των Αγίων που υπάρχουν στα προσκυνητάρια. Δεν προσκυνούμε ασφαλώς το ξύλο, το γυαλί, την μπογιά της κάθε εικόνας. Αλλά προσκυνούμε με σεβασμό τα πρόσωπα που εικονίζονται, τις μορφές των Αγίων. Και μέσα μας λέμε δυο λόγια προσευχής. 

Και οι Άγιοι μας υποδέχονται, για να μας οδηγήσουν στον ουρανό. Και εμείς τους ασπαζόμαστε, τους προσκυνούμε, τους χαιρετούμε. Καλημέρα, Άγιέ μου, λέμε ενδόμυχα. Ήρθα σήμερα εδώ στη χάρη σου. Προσκυνώντας τις ιερές εικόνες, χαιρόμαστε και αναπαυόμαστε ψυχικά, βλέποντας τις μορφές τους. Και αισθανόμαστε ότι είναι μπροστά μας, μας βλέπουν, μας ακούν, μας καταλαβαίνουν. Στρέφουμε τη σκέψη μας σ' αυτούς και εμπνεόμαστε από τη ζωή τους, από την αγιότητά τους, από την αγάπη τους για τον Χριστό μας.

Συνδεόμαστε και αισθητά μαζί τους , διότι όχι μόνο ασπαζόμαστε τις εικόνες τους, αλλά και τους μιλάμε, τους λέμε τα προβλήματά μας. Προσευχόμαστε σ' αυτούς και νιώθουμε ότι βρισκόμαστε σ' έναν διάλογο μαζί τους. Γι' αυτό ζητούμε την αγιαστική Χάρι και την ευλογία τους. Αφού προσκυνήσουμε τις ιερές εικόνες, στα προσκυνητάρια του νάρθηκα, προχωράμε μπροστά στον κυρίως ναό. Βαδίζουμε από τη γη στον ουρανό. 

Διότι όλος ο ναός είναι μια εικόνα του σύμπαντος κόσμου. Ο κεντρικός ναός είναι εικόνα μεταξύ ουρανού και γης, ενώ το Ιερό Βήμα είναι εικόνα του Παραδείσου και του θρόνου του Θεού. Όλος ο ναός έχει προσανατολιστεί προς την Ανατολή, για να προσεύχονται οι πιστοί στραμμένοι στην Ανατολή και να επιζητούν τον χαμένο Παράδεισο. Το Άγιο Βήμα είναι το πιο ιερό μέρος του ναού. Σ' αυτό μπορούν να μπαίνουν μόνο οι ιερείς και όσοι έχουν ευλογία να διακονούν στον ιερό αυτό χώρο. Στο κέντρο του Αγίου Βήματος βρίσκεται η Αγία Τράπεζα, που συμβολίζει τον Τάφο του Χριστού, αλλά και τον θρόνο του Θεού. 

Ανάμεσα στον κυρίως ναό και στο Ιερό Βήμα στέκει το τέμπλο με τις ιερές εικόνες. Στο κέντρο του τέμπλου βρίσκεται η Ωραία Πύλη. Είναι η θύρα του Παραδείσου, η είσοδος στον ουρανό. Μπροστά από το τέμπλο, δεξιά και αριστερά, βλέπουμε τα δυο αναλόγια όπου ψάλλουν οι χοροί των ιεροψαλτών. Οι δυο χοροί συμβολίζουν τους αγγέλους, που ψάλλουν στον θρόνο του Θεού. Γύρω μας όλες οι αγιογραφίες του ναού έχουν μια τάξη, έναν σκοπό: να μας βοηθήσουν να στρέψουμε το βλέμμα μας ψηλά, στον ουρανό, στον προορισμό μας, να γίνουμε κι εμείς "θεοί κατά χάριν". 

Το βλέμμα μας λοιπόν αμέσως υψώνεται. Και πού στρέφεται; Στο υψηλότερο σημείο του ναού που είναι ο τρούλος. Στον τρούλο επάνω είναι ο Χριστός μας. Ο Παντοκράτορας που μας βλέπει, μας ευλογεί, μας αγκαλιάζει, μας σκεπάζει όλους μας, Αγγέλους, Αγίους και ανθρώπους. Κι απέναντι στο βάθος ψηλά στο Ιερό Βήμα, η Μητέρα μας η Παναγία, που ενώνει τον ουρανό με τη γη. Είναι η Κλίμακα μεταξύ ουρανού και γης και μας δείχνει τον δρόμο προς τον Υιό της. 

Κάτω από τον τρούλο είναι οι Άγγελοι, οι Ευαγγελιστές, πιο κάτω οι Προφήτες, η ζωή του Χριστού. Και καθώς το βλέμμα χαμηλώνει, δεξιά και αριστερά βλέπουμε παραστάσεις από τα μεγάλα γεγονότα της ζωής του Κυρίου μας. Σκηνές από τα θαύματα. Όλη η ζωή του Χριστού μας. Και πιο κάτω οι Άγιοι. Το βλέμμα μας συναντιέται με τα βλέμματα των Αγίων που μας περιστοιχίζουν. Είναι γύρω μας στις αγιογραφίες του ναού, κοντά μας, δίπλα μας.... Και μετά πιο κάτω; Κάτω από τις μορφές των Αγίων είμαστε εμείς...

Γι' αυτό παλιότερα σε κάποιες εκκλησίες χαμηλά στους τοίχους δεν αγιογραφούσαν Αγίους. Γιατί; Για να πουν στους πιστούς και σε μας ότι εδώ που υπάρχει ένας χώρος είναι για να μπεις εσύ! Ήρθες στην Εκκλησία, για να γίνεις Άγιος. Στην εποχή μας δεν θα αγιογραφηθούν εκεί μόνο ο άγιος Παΐσιος, ο άγιος Πορφύριος, ο άγιος Ιάκωβος, ο άγιος Αμφιλόχιος. Πρέπει να μπεις κι εσύ εκεί. Γι' αυτό έρχεσαι στην εκκλησία. Για να γίνεις Άγιος. Όλες οι εικόνες των τοίχων, αλλά κι εμείς οι έμψυχες εικόνες του Θεού, όλοι μαζί πορευόμαστε σε μια κατεύθυνση, προς τον Χριστό. 

Μέσα στον ιερό χώρο κινούμαστε αθόρυβα. Πάντοτε σοβαροί, με μετρημένες κινήσεις και με συναίσθηση της ιερότητας του χώρου. Πορευόμαστε οι άνδρες στις θέσεις των ανδρών και οι γυναίκες στις θέσεις των γυναικών, όπως είναι η μακραίωνη και Αποστολική παράδοση της Εκκλησίας μας. Οι Αποστολικές Διαταγές κάνουν διάκριση των δυο φύλων στη θεία Λατρεία. Και ο άγιος Κύριλλος Ιεροσολύμων τονίζει: "Οι άνδρες να στέκονται με τους άνδρες και οι γυναίκες με τις γυναίκες. Να μη γίνεται η υπόθεση σωτηρίας πρόφαση απώλειας". 

Διαλέγουμε μια θέση διακριτική, σε μια ακρούλα, όχι κεντρικά, για να μας βλέπουν ούτε σε κάποιο πέρασμα, για να κοιτάμε ποιος μπαίνει και ποιος βγαίνει. Στη θέση μας παραμένουμε ήσυχοι, συγκεντρωμένοι στον εαυτό μας. Κι αν έρθουν μετά από μας κάποιοι ηλικιωμένοι, παραχωρούμε το κάθισμά μας σ' αυτούς. Πάντοτε όμως έχουμε τον νου μας στραμμένο στον Κύριο, χωρίς να χαιρετούμε εκείνη την ώρα τους άλλους πιστούς. Θα χαιρετίσουμε τους γνωστούς μας, αφού τελειώσει η Θεία Λειτουργία και πάλι έξω από τον ναό, όχι μέσα. 

Καθόμαστε λοιπόν συγκεντρωμένοι, αμίλητοι, χωρίς περίεργα βλέμματα, χωρίς περισπασμούς. Βρίσκουμε μια ακρούλα, για να προσηλώσουμε το βλέμμα μας στον Θεό. Το μυαλό μας, τα μάτια μας, όλα μπροστά. Λέει σχετικά ο ιερός Χρυσόστομος: "Στον ναό να στεκόμαστε με φόβο και τρόμο, με προσοχή και προθυμία, με το βλέμμα στραμμένο στη γη και την ψυχή υψωμένη στον ουρανό... Γιατί πολλοί στην εκκλησία επαναλαμβάνουν μηχανικά Ψαλμούς και Ευχές και φεύγουν, δίχως να ξέρουν τι είπαν. Τα χείλη κινούνται, αλλά τα αυτιά δεν ακούνε. Εσύ δεν ακούς την προσευχή σου και θέλεις να την ακούσει ο Θεός; Γονάτισα, λες. Αλλά ο νους σου πετούσε μακριά. Το σώμα σου ήταν μέσα στην εκκλησία και η ψυχή σου έξω". 

συνεχίζεται...

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 129ο

Εισερχόμαστε (στον ναό) με την πίστη ότι ο χώρος είναι ιερός και ότι εκεί η παρουσία του Κυρίου γίνεται αισθητότερη. Αλλά και με ευλάβεια και φόβο Θεού! Οι Άγιοι όταν έμπαιναν στην εκκλησία και μόνο που πλησίαζαν στην αυλή του ναού αισθάνονταν δέος και βίωναν ουράνιες καταστάσεις. Εμείς βέβαια δεν τα καταλαβαίνουμε όλα αυτά. Δεν κατανοούμε ότι, όταν εκκλησιαζόμαστε, εισερχόμαστε στον ουρανό, ανεβαίνουμε στον θρόνο του Θεού. 

Όταν γιορτάζει κάποιος φίλος μας και πάμε στο σπίτι του, χτυπάμε την πόρτα κι ο φίλος μας βγαίνει στην είσοδο να μας καλωσορίσει. Έτσι γίνεται και στους ναούς μας. Αοράτως μας καλωσορίζουν οι άγιοι Άγγελοι και οι Άγιοι, ιδιαιτέρως μάλιστα εκείνοι που γιορτάζουν την ημέρα αυτή. Όταν πάμε σε μια γιορτή τι κρατάμε στα χέρια μας; Τα δώρα μας. Έτσι και στους ναούς μας προσφέρουμε το δώρο μας στον Θεό. Ποιο δώρο κρατάμε; Ένα κεράκι. Το κεράκι, θα πείτε, είναι δώρο στον Θεό; Το κεράκι δεν είναι το δώρο, αλλά συμβολίζει το δώρο. Ποιο δώρο;

Στον ναό προσφέρουμε ως δώρο τον εαυτό μας. Αυτή είναι η πραγματική προσφορά που δίνουμε στην Εκκλησία κι όχι το κεράκι μας. Το κεράκι μας είναι ένα σύμβολο. Είναι σαν να λέμε στον Χριστό μας: "Κύριέ μου, όπως λιώνει το κεράκι και φωτίζει, έτσι να λιώνει και η καρδιά μου από αγάπη για σένα. Όλη η ζωή μου μια φωτιά να είναι, ένα λιώσιμο, ένα δόσιμο να λιώνω για σένα, για να φωτίζω". Επιπλέον, για να ανάψουμε το σβησμένο κερί μας, πρέπει να πάρουμε φλόγα από τη φλόγα των άλλων κεριών και το πρώτο κερί παίρνει τη φλόγα του από το ακοίμητο καντήλι της Αγίας Τράπεζας. 

Αυτό μας υποδηλώνει ότι για να έχουμε φλόγα μέσα στην ψυχή μας, πρέπει να "ανάψουμε" τη λαμπάδα της ψυχής μας από το φως του Θεού. Και να ζούμε μέσα σ' αυτό το φως του Αγίου Πνεύματος,  που πήραμε με τη Βάπτισή μας. Κι όπως ανάβει το κεράκι μας και φεγγοβολά, έτσι και στην ψυχή μας πρέπει να ακτινοβολεί το φως του Χριστού και να κατακαίει κάθε κακία και πάθος που έχουμε μέσα μας. Και όπως το κερί για να φωτίζει, λιώνει, καίγεται, χάνεται, έτσι κι εμείς, για να φωτίζουμε γύρω μας, πρέπει να λιώνουμε από αγάπη για τον Θεό και να θυσιαζόμαστε για τους αδελφούς μας, Έτσι θα ακτινοβολεί το φως του Θεού και γύρω μας, στη ζωή μας και στην κοινωνία μας. 

Το φως των κεριών συμβολίζει ακόμα και το φως των Αγίων. Γι' αυτό και στα μοναστήρια που έχουν ακόμη πολυελαίους με κεριά, στις Ιερές Ακολουθίες, κουνούν τους πολυελαίους, για να φανερώσουν ότι κι οι Άγιοι γιορτάζουν και συγχορεύουν μαζί μας. Μερικές ευλαβικές κυρίες δίνουν τον Θεό ένα πολύ ανώτερο δώρο με το να ζυμώνουν πρόσφορα. Βέβαια δεν μπορεί οποιαδήποτε νοικοκυρά να ζυμώσει πρόσφορο. πρέπει να έχει ευλογία από τον Πνευματικό της, που την παρέχει όταν υπάρχουν οι ανάλογες πνευματικές προϋποθέσεις. Δυστυχώς όμως, στις μέρες μας, τέτοιες νοικοκυρές όλο και περισσότερο σπανίζουν, και οι ιερείς αναγκάζονται να χρησιμοποιούν πρόσφορα από τον φούρνο. Το πρόσφορο όμως πρέπει να είναι ζυμωμένο με προσευχή, κι όχι αγορασμένο. 

Η νοικοκυρά λοιπόν που θα ζυμώσει το πρόσφορο, αφού πάρει ευλογία από τον Πνευματικό της, με καθαρά χέρια, με καθαρό σώμα και καθαρή καρδιά, θα προσευχηθεί, θα ανάψει το καντηλάκι, θα ανάψει το θυμίαμα και θα ζυμώσει το πρόσφορο λέγοντας διάφορες προσευχές, για να ευλογήσει ο Θεός το έργο της. Και τα σκεύη που θα χρησιμοποιήσει πρέπει να είναι καθαρά και να τα έχει αποκλειστικά γι' αυτή τη διακονία. 

Το πρόσφορο αυτό, θα το πάει στον ναό, τυλιγμένο σε μια καθαρή πετσέτα, μαζί με κάποια ονόματα ζωντανών και κεκοιμημένων, για να τα μνημονεύσει ο ιερέας στον Όρθρο. Είναι καλύτερο να πάει το πρόσφορο στον ναό, αν είναι δυνατόν, από το Σάββατο στον εσπερινό κι όχι την Κυριακή το πρωί, για να το έχει ο ιερέας έγκαιρα , ώστε την άλλη μέρα, πρωί-πρωί να το ετοιμάσει. Και θα αξιωθεί να δωρίσει στον Θεό ένα πρόσφορο, από το οποίο ο ιερέας θα ξεχωρίσει το μέρος εκείνο που θα γίνει σώμα Χριστού. 

Το υπόλοιπο πρόσφορο θα κοπεί στη συνέχεια για αντίδωρο, το οποίο θα προσφέρει ο ιερέας στους πιστούς στο τέλος της θείας Λειτουργίας, ως ευλογία σ' αυτούς που για κάποιον λόγο δεν έλαβαν το "Δώρο", δηλαδή τη θεία Κοινωνία. Το αντίδωρο οι πιστοί πρέπει να το τρώνε νηστικοί και να το παίρνουν από το χέρι του ιερέως, για να δέχονται και την ευλογία του. Σε κάθε θεία Λειτουργία ο ιερέας δέχεται γι' αυτήν που ζύμωσε το πρόσφορο, για όσα ονόματα έδωσε να μνημονευθούν και για τους σκοπούς που τα πρόσφερε, αλλά και γι' αυτούς που τα έφεραν στον ναό. 

Υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία απ' αυτό; Να λοιπόν ένα άλλο δώρο που κάνουμε στον Θεό. Ουσιαστικά του δίνουμε τον άρτο που θα μεταβληθεί στο τίμιο Σώμα Του. Ας δούμε λοιπόν τα μέρη του ναού. Το πρώτο τμήμα του ναού, ο νάρθηκας συμβολίζει τη γη. Είναι ο προθάλαμος του ουρανού. Είναι ο "τόπος της εξορίας" του ανθρώπου και "ο δρόμος της επιστροφής" στον χαμένο παράδεισο. Γι' αυτό και στους τοίχους του νάρθηκα βλέπουμε συνήθως αγιογραφίες από την εξορία του Αδάμ, αλλά και από τον Παράδεισο και τη Δευτέρα Παρουσία. 

συνεχίζεται...

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!

Εισήγηση στην εορτή της 28ης Οκτωβρίου

 

28η Οκτωβρίου: ημέρα δόξας και τιμής, μνήμης εθνικής των ηρωικών γεγονότων του 1940. Η Ιταλία μας ζητούσε γη και νερό με το τελεσίγραφό της. 28η Οκτωβρίου 1940, όλοι οι Έλληνες είχαν τη θαυμαστή προστασία της Παναγίας μας σε εκείνες τις εξαιρετικά κρίσιμες περιστάσεις για την πατρίδα μας. Σήμερα είναι μέρα μνήμης του Αγίου Δημητρίου, Πολιούχου της Θεσσαλονίκης. 26 Οκτωβρίου 1912 η Θεσσαλονίκη ελεύθερη, μετά από πέντε αιώνες τουρκικής δουλείας. 

Εκείνο το αξέχαστο βράδυ στις 1.30 το πρωί οι αξιωματικοί Δούσμανης και Μεταξάς μπαίνουν στυο διοικητήριο, συναντούν τον Χασάν Ταχσίν Πασά και υπογράφουν το πρωτόκολλο παράδοσης της πόλης. Ο στρατός μας μπήκε αλαλάζοντας σε μια πόλη που μετά από 480 χρόνια ήταν από άκρη σε άκρη Ελλάδα. Ο Άγιος Δημήτριος ελευθέρωσε την πόλη την ημέρα της γιορτής του. Πώς να μην πανηγυρίζει πόλη η Ελλάδα σήμερα και να του ψάλει ύμνους; 

Οκτώβριος 1940, 2ος παγκόσμιος πόλεμος. Ομόψυχοι όλοι οι Έλληνες τολμούν τον πόλεμο κατά του Μουσολίνι και νικούν. Ντροπιάζουν με την ιαχή της ηρωικής ψυχής τους την υπερφίαλη καύχηση. Πρώτη ήττα του άξονα, πρώτη ελπίδα στον κόσμο. Ο Ιταλός εισβολέας δεν είναι αήττητος. Οι νίκες της Ελλάδας μας στην αρχή του πολέμου σηματοδοτούν την αρχή του τέλους του.  Όλοι οι Έλληνες με κοινούς στόχους αγωνίζονται για μια Ελλάδα ελεύθερη. 

Αναθέτουν τις ελπίδες τους στην Υπέρμαχο Στρατηγό, την Παναγιά μας και νικούν. Τη βλέπουν στα βουνά της Πίνδου μέσα στα χιόνια να τους προστατεύει και να τους οδηγεί από τις οβίδες. Σήμερα, που τόσοι κίνδυνοι παραμονεύουν γύρω μας, όλοι οι Έλληνες να σταθούν στον αγώνα μας με πίστη στον Θεό και την Παναγιά μας. Ψηλά το κεφάλι! Ψηλά οι καρδιές. Για μια Ελλάδα ελεύθερη, φωτεινή, και προπάντων Χριστιανική. 

(Από εισήγηση που διάβασα σε ιερό ναό την 26η Οκτωβρίου επί τη επετείω της 28ης Οκτωβρίου 1940)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα! 

Αθάνατοι οι ήρωές μας!

Θαυμαστές διηγήσεις μέρος 128ο

Σύμφωνα με την παράδοση της Εκκλησίας μας, όπως ο Νώε πριν από τον κατακλυσμό μ' ένα σήμαντρο καλούσε τους ανθρώπους και τα ζώα στην κιβωτό, για να σωθούν από τον Κατακλυσμό, έτσι και ο Θεός με τις καμπάνες καλεί όλους μας στη Νέα Κιβωτό, την Εκκλησία Του, για να σωθούμε από τον κατακλυσμό της αμαρτίας. Οι ήχοι της καμπάνας είναι ουσιαστικά τα σαλπίσματα των αγγέλων που μας καλούν να τρέξουμε στον ναό. Οι καμπάνες χτυπούν τρεις φορές στην αρχή, στη μέση και στο τέλος του Όρθρου. Και εμείς, κάθε φορά που ακούμε τον χτύπο της καμπάνας, το κάλεσμα του Θεού, απαντάμε στην πρόσκλησή Του κάνοντας ευλαβικά τον σταυρό μας. 

Δυστυχώς, όμως, ενώ χτυπούν οι καμπάνες, κάποιοι Χριστιανοί αδιαφορούν, κοιμούνται. Είναι φοβερό να μας καλεί ο Θεός την Κυριακή το πρωί στη θεία Λατρεία, που είναι η πρόγευση της βασιλείας Του κι εμείς να κοιμόμαστε ή να πηγαίνουμε εκδρομές. Ξεκινάει ο Όρθρος. Ακούγεται η πρώτη καμπάνα. Ποιος χτυπάει την καμπάνα; Ο νεωκόρος; Ποιος καλεί; Ο Θεός! Στην πρώτη καμπάνα μας λέει: Ελάτε! Ποιους καλεί; Μόνο τους γέροντες; Πόσοι αδιαφορούμε στο κάλεσμα του Θεού; 

Κι ο Θεός επιμένει να καλεί. Χτυπά για δεύτερη φορά την καμπάνα. Ελάτε, μας ξαναλέει, σας περιμένω. Παλιότερα, μετά την τρίτη καμπάνα, κλείδωναν οι πυλωροί των ναών στις πόρτες. Αν μέχρι την τρίτη καμπάνα δεν είχες προλάβει να μπεις, έμενες έξω. Ξανάνοιγαν τις πόρτες όταν τελείωνε το Ευαγγέλιο και το κήρυγμα, όχι για να μπει κανείς, αλλά για να βγούνε οι κατηχούμενοι και να μείνουν μόνο οι πιστοί. Και τις ξαναέκλειναν μέχρι το τέλος της Θείας Λειτουργίας. 

Τι πάθανε σήμερα μερικοί Χριστιανοί και πηγαίνουνε στο τέλος; Ιδιαιτέρως μερικοί νέοι γονείς με τα μικρά τους! Και δίνουν στον Θεό μόνο λίγα λεπτά; Μόνο λίγα λεπτά αξίζει ο Θεός και η ψυχή μας; Δεν αντέχουν τα παιδάκια μια ώρα στην εκκλησία; Στον παιδότοπο κάθονται ώρες. Στον τόπο του Θεού δεν αντέχουν ούτε μια ώρα; Κι αν δεν μάθουν τα παιδιά να εκκλησιάζονται από μικρά, πότε θα μάθουν; Όταν μπουν στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας; Αλλά και οι γονείς πώς θα ζητήσουν τη λατρεία του Θεού; 

Όταν γιορτάζει κάποιος φίλος μας και μας καλεί στη γιορτή του, πώς πάμε στο σπίτι του; Δεν πάμε με τα ρούχα της δουλειάς. Δεν πάμε βρώμικοι. Όσο πιο σεβαστό είναι το πρόσωπο στο οποίο θα πάμε, τόσο περισσότερο ετοιμαζόμαστε. Πλυμένοι, καθαροί πηγαίνουμε. Ντυνόμαστε κατάλληλα, βάζουμε τα πιο καθαρά και καλά μας ρούχα, παίρνουμε τα δώρα μας και πηγαίνουμε στο σπίτι αυτό. Κι αν έτσι ετοιμαζόμαστε όταν πρόκειται να πάμε στη γιορτή κάποιου φίλου μας, πόσο περισσότερο θα πρέπει να προετοιμαζόμαστε, όταν πρόκειται να πάμε στο σπίτι του Θεού; 

Είναι ασέβεια να μπαίνουμε μέσα στον ναό ατημέλητοι, σαν να πηγαίνουμε στη δουλειά μας ή στο εξοχικό μας. Και πολύ περισσότερο είναι ασέβεια να πηγαίνουμε στον ναό με άσεμνη και προκλητική ενδυμασία. Ο ναός δεν είναι χώρος για επίδειξη. Αν αυτό δεν το προσέχουμε, και την ψυχή μας βλάπτουμε και τους πολλούς σκανδαλίζουμε. 

Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος τονίζει σχετικά ότι "η ενδυμασία μας στον ναό πρέπει να είναι καλή από κάθε πλευρά. Να είναι κόσμια και όχι εξεζητημένη". Κι επικαλείται τον απόστολο Παύλο που λέει: "Οι γυναίκες να προσεύχονται με αμφίεση σεμνή, στολίζοντας τον εαυτό τους με σεμνότητα και όχι με περίτεχνες κομμώσεις και με χρυσά κοσμήματα ή ενδύματα πολυτελή". Κι εξηγεί ότι "αν ο απόστολος Παύλος απαγορεύσει στις γυναίκες κάθε επίδειξη πλούτου, πολύ περισσότερο απαγορεύει τα φτιασίδια, το βάψιμο των ματιών, το κουνιστό βάδισμα, τα παράξενα ρούχα κι άλλα παρόμοια". 

Έτσι, πριν μπούμε στον ναό, πρέπει να κάνουμε αυτό που έκανε κι ο Μωυσής, όταν μια μέρα είδε πάνω στο όρος Σινά ένα συγκλονιστικό μυστήριο: μια βάτο να φλέγεται, αλλά να μην καίγεται. Πειθάρχησε στη φωνή του Θεού που του έλεγε: Βγάλε τα σανδάλια σου και μην πλησιάσεις έτσι εδώ. Ο τόπος που στέκεσαι είναι ιερός, "γῆ ἁγία ἐστί". Καθώς λοιπόν εισερχόμαστε στον πιο ιερό τόπο της γης, στον Ναό του Θεού, δεν πάμε να συναντήσουμε τη φλεγόμενη βάτο, αλλά τη φωτιά του Θεού. Κι από εμάς ο Θεός δεν ζητά να βγάλουμε τα παπούτσια μας, αλλά να αφήνουμε έξω τα πάθη μας, τις αμαρτίες μας και τις έγνοιες μας τις βιοτικές (τι θα μαγειρέψουμε το μεσημέρι, τι ξεχάσαμε να αγοράσουμε, πώς θα λύσουμε τα προβλήματα της ημέρας). 

Τα αφήνουμε στον Θεό. Θα τα λύσει Εκείνος, όταν εμείς έχουμε ως προτεραιότητα, ως πρώτη έγνοια και αγάπη, την αγάπη Του. Είναι φοβερό πράγμα να χρησιμοποιούμε μέσα στον ναό του Θεού τα κινητά μας τηλέφωνα. Στην εκκλησία δεν χρειαζόμαστε τα κινητά μας. Άλλο κινητό χρειαζόμαστε, με άλλα σήματα. Για να μιλήσουμε με τον Θεό, χρειαζόμαστε άλλες κεραίες που να μας συνδέουν όχι με τις εταιρείες κινητής τηλεφωνίας, αλλά με τον ουρανό, με τα υπερκόσμια. 

συνεχίζεται...

(Μάριος Ν. Δομουχτσής, Θέλω να ζήσω μαζί σου)

Καλημέρα σας! Καλή και ευλογημένη εβδομάδα!